Tag archieven: Marit Dik

Finale Finissage

Marit Dik – Keuken

Hier heb ik het werk van Marit Dik en Joris Kuipers leren kennen. Onder anderen want het zijn slechts enkele namen in de lange lijst van kunstenaars  die hun werk tentoonstelden in de wit betegelde ruimte in Crooswijk. Maar nu gaat De Witte Slagerij dicht.

Vanochtend rende ik mijn rondje door het Kralingse Bos en zwoegde langs het CHIO. Hoge hekwerken, bewaking en zoeklichten moeten ervoor zorgen dat het feestje niet bedorven wordt door onvoorspelbare elementen in  de samenleving. Eén wijk verderop sloegen een paar jaar geleden kunstenaars en wijkbewoners de handen ineen en zo ontstond er een vrij kunstpodium in Rotterdam Crooswijk. Een mooie plek op een onverwachte plaats waar iedereen welkom is en juist onvoorspelbaarheid gewenst. Risico en het onverwachte horen bij kunst.  De Witte Slagerij zou je een soort tegenhanger van het CHIO kunnen noemen met helaas een iets kleiner budget. Vandaag, zondag 21 juni,  sluit De Witte Slagerij haar deuren. Dat is jammer, maar Rotterdam is een dynamische stad en er ‘popt’ vast wel weer een nieuw kunstinitiatief ‘up’.  Maar De Witte Slagerij gaan we missen.

Er is nog een laatste kans om tentoonstelling Stille Stad van Maidie van den Bos & Monique van den Berg te bekijken en om een laatste glas te heffen op De Witte Slagerij. Tussen 12:00 en 18:00, Rakstraat nr 2 & 4A in Crooswijk.

De Witte Slagerij was podium tijdens de language & ART Gallery tour van Poetry International. Daarom ter afscheid twee gedichten: allebei wit, één over geboorte, de ander over sterven.

Uit de bundel Deze zachte witte kamer van Runa Svetlikova het prachtige gedicht:

Draagtijd

Plooi terug op jezelf met je hoofd
onder de lakens. Wieg heen, en weer.

Adem je eigen adem in. Je bent
een bloot vogeltje in een hermetisch nest.

Denk. Denk. Slaap.

Sta op. Wandel. Je hebt je armen vrij nu
het draagt zichzelf. Draag jezelf

dichter bij mij. Draag jezelf je lijf uit
en wankel mij in.

En van Gerrit Kouwenaar:

Totaal Witte Kamer

Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken
nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik

dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal
de kamer wit maken, nu, nooit meer later

en dat wij dan bijna het volmaakte napraten
alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar

dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale
zoals wij er lagen, liggen, liggen blijven
witter dan, samen –

 

Kunstmeute

con1
Kunstliefhebber bekijkt een werk van Pim Palsgraaf op Contemporary Art

Als een kleine kunstmeute bewegen mijn vrienden x en y en ik ons over de Contemporary Art beurs. We snuffelen wat, loeren naar een sculptuur, object of schilderij. Knijpen af en toe een oog dicht. Ik heb met mijn vrienden afgesproken dat we, naar goed Nederlands gebruik, in kleurcode praten. Code rood is absoluut niets, groen is top en oranje is mmwwaahh. Dit doen we omdat met name x, ondanks dat hij tegen iedereen die het wil horen zegt dat hij absoluut geen verstand van kunst heeft, vaak een nogal uitgesproken mening laat horen. Y is daarentegen kunstkoper, maar ook hij is niet bang zijn mening te geven. Om te voorkomen dat een toevallig meeluisterend kunstenaar besluit zijn kunstenaarschap vaarwel te zeggen en de rest van zijn creatieve leven schappen gaat vullen bij AH (of erger) hebben we besloten in code onze mening geven. Continue reading

Daar zijn de Puttertjes

puttertje1
Jans Muskee – Ten Twelve

Door de winteringang (1 november tot 1 april) betreed ik Kasteel Keukenhof. Hier hangen de 44 puttertjes. Kunstenaars Leonard van de Ven en Rens Krikhaar vroegen collega’s een hommage te brengen aan het schilderij Het Puttertje van Carel Fabritius. De enige richtlijn was het formaat van het originele paneel 33,5 x 22,8 cm. Het resultaat is een verbluffend goede tentoonstelling vol slimme observaties. Continue reading

Marit Dik in De Witte Slagerij

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Marit Dik – Waken

Waar vroeger het vlees lag uitgestald, hangt nu kunst te kijk. Vrij Kunstpodium De Witte Slagerij is sinds juli vorig jaar het decor voor kunst in Rotterdam Crooswijk. Aan de wit betegelde muren komen de kleine scenes in 3D van Marit Dik uitstekend tot hun recht.

Toen Marit Dik vorig jaar in Leipzig verbleef, raakte ze gefascineerd door het gebouw waar ze woonde en werkte. De ruimtes, de ramen, de sfeer, de mensen in het pand zijn de grondstof voor veel van de diorama’s die bij De Witte Slagerij te zien zijn. Ze construeerde haar 3D-collages met behulp van de foto’s die ze in Leipzig maakte. Ze verknipte ze en met behulp van andere eenvoudige materialen, zoals karton, creëerde ze de kleine ruimtes die hier te zien zijn. Het lukt haar de sfeer en het licht te vangen. Zoom in en je staat voor een liftdeur van een industrieel pand. Kaal met wat rondslingerende of vergeten spullen op de grond. Een tas wacht op haar eigenaar. In veel van de diorama’s (maar ook in de schilderijen van Marit Dik, waarvan er hier één te zien is) zie je meisjes aan het eind van hun pubertijd. Ze lijken wat leeg en kijken je uitdagend aan. Mooi en klaar om met een heel leven gevuld te worden. Het is wonderlijk om te zien dat Marit Dik er telkens in slaagt een scene te maken die filmisch is, een ‘still’. Door de dieptewerking nodigen ze je uit om dichterbij te komen en dat moet je beslist doen. Vandaag is je laatste kans.

Vandaag zondag 12 mei heb je de mogelijkheid om tussen twee en vijf uur ’s middags het werk van Marit Dik te gaan bekijken bij De Witte Slagerij, Rakstraat nr 2 & 4A in Rotterdam. (De kunstenaar is aanwezig)