Hier heb ik het werk van Marit Dik en Joris Kuipers leren kennen. Onder anderen want het zijn slechts enkele namen in de lange lijst van kunstenaars  die hun werk tentoonstelden in de wit betegelde ruimte in Crooswijk. Maar nu gaat De Witte Slagerij dicht.

Vanochtend rende ik mijn rondje door het Kralingse Bos en zwoegde langs het CHIO. Hoge hekwerken, bewaking en zoeklichten moeten ervoor zorgen dat het feestje niet bedorven wordt door onvoorspelbare elementen in  de samenleving. Eén wijk verderop sloegen een paar jaar geleden kunstenaars en wijkbewoners de handen ineen en zo ontstond er een vrij kunstpodium in Rotterdam Crooswijk. Een mooie plek op een onverwachte plaats waar iedereen welkom is en juist onvoorspelbaarheid gewenst. Risico en het onverwachte horen bij kunst.  De Witte Slagerij zou je een soort tegenhanger van het CHIO kunnen noemen met helaas een iets kleiner budget. Vandaag, zondag 21 juni,  sluit De Witte Slagerij haar deuren. Dat is jammer, maar Rotterdam is een dynamische stad en er ‘popt’ vast wel weer een nieuw kunstinitiatief ‘up’.  Maar De Witte Slagerij gaan we missen.

Er is nog een laatste kans om tentoonstelling Stille Stad van Maidie van den Bos & Monique van den Berg te bekijken en om een laatste glas te heffen op De Witte Slagerij. Tussen 12:00 en 18:00, Rakstraat nr 2 & 4A in Crooswijk.

De Witte Slagerij was podium tijdens de language & ART Gallery tour van Poetry International. Daarom ter afscheid twee gedichten: allebei wit, één over geboorte, de ander over sterven.

Uit de bundel Deze zachte witte kamer van Runa Svetlikova het prachtige gedicht:

Draagtijd

Plooi terug op jezelf met je hoofd
onder de lakens. Wieg heen, en weer.

Adem je eigen adem in. Je bent
een bloot vogeltje in een hermetisch nest.

Denk. Denk. Slaap.

Sta op. Wandel. Je hebt je armen vrij nu
het draagt zichzelf. Draag jezelf

dichter bij mij. Draag jezelf je lijf uit
en wankel mij in.

En van Gerrit Kouwenaar:

Totaal Witte Kamer

Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken
nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik

dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal
de kamer wit maken, nu, nooit meer later

en dat wij dan bijna het volmaakte napraten
alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar

dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale
zoals wij er lagen, liggen, liggen blijven
witter dan, samen –