Bert Kreuk houdt van kunst met een boodschap, een betekenis, een idee. Het moet verder gaan dan een mooi plaatje. Conceptuele kunst. Als verwoed kunstverzamelaar heeft hij de laatste twintig jaar een behoorlijke collectie aangelegd, zo’n 750 stukken. Bij zijn keuzes laat hij zich door niemand adviseren, hij gaat af op zijn eigen ervaring en gevoel. Een selectie uit die verzameling zien we nu in de tentoonstelling Grensverleggend / Transforming the Known. Collection Bert Kreuk in het Gemeentemuseum Den Haag. Hij is voor deze expositie ook de curator en heeft het geheel naar zijn eigen hand kunnen zetten.
Dat lijkt ons best spannend voor Kreuk. Want wat vindt ‘Kunstkennend’ Nederland hier allemaal van? Je collectie laten zien, dat is jouw smaak laten zien. Het is nogal privé. Net zoiets als een vreemde in je kledingkast laten snuffelen, of je boekenkast laten inspecteren. Heb je wel de goede keuzes gemaakt? De juiste aankopen gedaan? Héb je wel smaak?
We googlen ‘Bert Kreuk’ en komen nogal wat discussies tegen: Over Kreuk zelf maar ook over de grote invloed van zakenmannen op de kunstwereld, hun invloed op musea, hun invloed op kunst zelf. De persoonlijke smaak van de verzamelende zakenman zou wel eens de leidende smaak kunnen worden door al die invloed en is dat wel gewenst. En daar komt dan ook nog bij dat de meeste zakenmannen op het gebied van kunst autodidact zijn (ja natuurlijk denken wij dan, en bovendien, wat is daar mis mee?) Ook wordt de smaak van Kreuk ter discussie gesteld. In onze google search kwamen wij een blogger tegen die niet houdt van conceptuele kunst en dat moeten we weten.
Al die discussies leggen wij naast ons neer. Waar het op neer komt is dat zónder die zakenmannen Nederland een stuk ‘kunstarmer’ zou zijn. Zakenmannen met een passie voor kunst zijn voor de gemeenschap een zegen wanneer zij hun bezit met ons willen delen. Ze lenen kunstwerken uit, ze doneren, en soms richten ze zelfs een museum op. Privégoed wordt gemeengoed, en dat is mooi.
In het museum zien we de keuzes van Kreuk. Opvallend ‘stevig’ werk. Stevig in de zin dat hij een voorkeur lijkt te hebben voor kunst gemaakt uit zware materialen, vrij grof en veel felle kleuren. We zien verbrand hout, tapijt, gipsplaten. Althans, in sommige zalen. Op andere zalen hangt kunst die ineens lichter, luchtiger, transparanter is. Gemeenschappelijke deler is het belang van structuren, het materiaalgebruik. Het zou leuk zijn geweest wanneer bij de kunstwerken het jaar van aankoop vermeld zou staan: Wij zouden het interessant vinden om te zien of en hoe Kreuk’s persoonlijke aankoopbeleid in de loop van de tijd veranderd is.
We zien fantastisch werk van Klara Lidén, Virginia Overton, Oscar Tuazon, en behalve die laatste nog een aantal namen die we ook bij Museum Boijmans van Beuningen tegenkwamen. Geen toeval. Ook het Rotterdamse museum heeft bruiklenen van Kreuk in huis. Dat enorme glimmende ei van Koons, dat bij de ingang staat, is van hem. Het gerucht gaat dat hij uiteindelijk een eigen museum wil oprichten, in Rotterdam, de stad waar hij vandaan komt. En zo wordt Nederland misschien een museum voor hedendaagse kunst rijker. Jammer dat de meeste rijke zakenmannen auto’s verzamelen in plaats van kunst.
Eén reactie op “Intuïtief handelen”