Bij het Nederlands Fotomuseum bezochten we de tentoonstelling Wit. Van tevoren waren we niet overtuigd dat dit iets voor ons was. Een tentoonstelling rondom een kleur, het leek ons wat gezocht. Onterecht.  Wit is onderdeel van het meerjarenproject Zwart/Wit van het NFM. Vorig jaar konden we in dat kader Chance van Boltanski bewonderen. Nu hing er een Jan Schoonhoven en dan gaan we.

Het moet toch enige moeite hebben gekost om iedereen bij het Nederlands Fotomuseum ervan te overtuigen dat het een goed idee was om een grote tentoonstelling rondom de kleur wit te organiseren. Zo’n keuze is zo breed en groot, dat je niet weet waar je moet beginnen en zeker niet waar je moet eindigen. De tentoonstelling is samengesteld door Anne van der Zwaag, duizendpoot op het gebied van kunst en design, en kleur. Die reputatie maakt ze waar. De tentoonstelling slaat niets over, maar blijft coherent. Alle disciplines komen voorbij: Kunst, design, fotografie, mode, het klinkt hapsnap maar is het niet.

Eigenlijk hadden wij gelijk weer naar huis gekund. Quadraten, afkomstig uit de Caldic Collectie, hangt aan het begin van de expositie, samen met werk van onder anderen Piero Manzoni, Anouk Kruithof en Marleen Sleeuwits. De lichtval op het kunstwerk van Jan Schoonhoven is wat minder dan gebruikelijk, maar dit is niet erg. De witte kunstwerken vormen zo een wat geheimzinnige entree tot de rest van de tentoonstelling. Je stapt het licht in en dan kom je in een lange kronkelende gang met hier en daar een ‘pleintje’. Aan de muren hangen schilderijen, foto’s, gedichten. Er worden films vertoond, er staat design uitgestald. Het is een fascinerende opsomming waarin de kleur wit verbindt. Maar meer dan dat. Soms speelt wit slechts een bijrol en in het ‘frame’ van de tentoonstelling krijgt het betekenis en zie je het. Wit zit vol interessante, soms gekke, objecten. Wij waren verrast en vol lof voor Anne van der Zwaag.

Wit t/m 5 januari in het Nederland Fotomuseum