Roodkapje zit er mooi ruim bij op de nieuwe locatie in de Teilingerstraat 128 in Rotterdam-Noord en de tentoonstelling Post Slack is een stevige binnenkomer. Wanneer wij over de drempel stappen staan we oog in oog met een ladyboy die wel heel blij is om ons te zien.Het is een foto gemaakt door Richie Lopez. Verderop nog meer werk van zijn hand: Een vitrine vol kleine polaroids. Alsof het voetbalplaatjes zijn. Het zijn snapshots van mensen, vrouwen, mannen, jongens. Vrijwel altijd in een uitbundige provocatieve sfeer. Zijn dit de post slackers? De generatie ‘Omdat het kan’. De opvolgers van de slackers? Het vervolg op niksnutterigheid met stijl? Lopez fotografeert het liefst vrouwen (die soms mannen blijken te zijn). Hij spreekt ze op straat aan en vraagt of hij ze mag fotograferen. De foto’s laten geen perfecte modellen zien, maar echte jonge mensen. Lopez is duidelijk niet geïnteresseerd in perfectie. Zijn foto’s lijken op die van Nan Goldin uit de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar er is een groot verschil. Waar je in de foto’s van Goldin de sombere zelfkant van het aids-tijdperk ziet, geeft Lopez je de leegte van het hedendaags hedonisme.
Ook in de foto’s van Milan Boonstra kom je het tegen. De party-people die net even te lang zijn doorgegaan. Een meisje dat op een bar staat te dansen; wil laten zien wat ze durft, maar niemand kijkt naar haar. Een man met een bebloede kop voor een rolluik, niet al te nuchter; een meisje dat net een snuif uit een flesje poppers neemt, terwijl tussen haar vingers een sigaret op een haal wacht, en zo gaat het maar door. Wat zien we hier? De nieuwe leegheid? Misschien niet. Wellicht zijn het hardwerkende mensen met een goede baan, een hypotheek, wintersport, een e-reader vol met boeken.
‘You want me to be shiny. I’ll be shiny!! But not the shiny you think of.’ Deze tekst staat op een postertje dat op de muur hangt naast de matras in het huisje van Nada van Dalen. Is dit de slogan van Post Slack? Onder de tekst hangt een foto van twee mensen die inderdaad alles behalve ‘shiny’ zijn. Nada van Dalen heeft een huisje gebouwd dat is ingericht als een tienerkamer. Het zou zo maar de slaapkamer van de dochter van regisseur David Lynch kunnen zijn. Op een tv-scherm draait een video waarop vrouwen mooi en verleidelijk willen zijn, maar uiteindelijk blijven steken in lege sletterigheid. De kamer is verder gevuld met een kledingrekje met wat spullen en naast de matras staat een paar glittersneakers. Het is het ‘shiny’ van Japanse kindmeisjes vermengt met Westerse genotzucht. Maar het is een gekozen ‘shiny’, een rol die je kiest of imiteert, die je verlost van de realiteit van het jezelf moeten zijn. Van negen tot vijf de brave burger maar in je vrije tijd ben je een ‘slacker’.
De vijf roze atoomexplosies van Mel Chan geven weer waar het hier om gaat. De waarheid van een atoomexplosie is, bekeken door een roze bril, prachtig zoet, maar wreed. We weten dat de werkelijkheid anders is, maar we kiezen een rol die we willen spelen. Zelfgekozen ‘nep’. Wat een fijne confronterende tentoonstelling is dit!
Eerlijk gezegd konden we de sigarettenautomaat van Joost Goudriaan moeilijk plaatsen. Het is een fascinerende installatie waarmee het hele proces van het sigaretten fabriceren, van tabaksplant tot de sigaret, in een houten kraam is verwerkt. Intrigerend maar gaat dit over post slack? Maar ja, wie bepaalt wat post slack is. Oeps, we keken elkaar verschrikt aan. Is Blikvangen post slack? Hierover gingen we nadenken in de MagnetronBar. Het zusje van de Burgertrut met een binnenterras dat uitzicht biedt op de tentoonstelling. We stelden onszelf de vraag, maar we kwamen er niet uit.
De expositie Post Slack in Roodkapje duurt t/m 14 juli
