Tijdens ons bezoek aan de Pont kwamen wij werk van Christian Boltanski tegen. In een van de wolhokken hangt een kunstwerk dat bestaat uit portretten van kinderen. Boven iedere zwart-wit foto hangt een lichtje, de lichtjes verbonden door snoeren. De installatie Diese Kinder suchen ihre Eltern laat Duitse kinderen zien die tijdens de oorlog gescheidden werden van hun ouders. Het Rode Kruis verspreidde toen pamfletten en organiseerde een zoekactie. Kinderen die kwijt waren, maar niet vergeten. Boltanski maakte er een intiem kunstwerk van, een gedenkplek. We moesten daardoor terugdenken aan de Venice Biennale van 2011, waar in het Franse Paviljoen een imposante installatie van Boltanski stond, Chance. Het paviljoen was gevuld met steigers. Een groot bouwwerk dat deed denken aan  een achtbaan waarin enorme filmrollen voorbij raasden. Zwart-wit foto’s van kinderen en ouderen werden in een eindeloze loop rondgedraaid. Twee grote digitale tellers leken een score bij te houden. Het bleken de geboorte- en sterftecijfers in de wereld te zijn. Leven en dood tegenover elkaar. Met elkaar.

Leven en dood, herinneren en gedenken. Mooie thema’s waarmee Boltanski inmiddels op www is gegaan: Vorig jaar is hij een project gestart onder de titel Storage Memory. Hij maakt hierbij gebruik van het internet en nodigt iedereen uit zich aan te melden op zijn website. Leden krijgen iedere maand 10 geluidloze abstracte filmpjes van één minuut van de kunstenaar. Aan het eind van het jaar heb je dan 120 minuten film. Je kunt alleen per jaar afrekenen:120 euro. (Afhankelijk van het aantal leden, dus de oplage,  zou dat een leuke investering kunnen zijn). De duur van het project is niet vastgesteld, maar het streven is dat het pas eindigt bij zijn dood. Een collectief geheugen is in de maak. Boltanski zal herinnerd worden.