Art Rotterdam Week 2013 is een feest met heel veel en verschillende kunst, muziek, kakkers, artistiek jongvolk en nog een paar oudere museumjaarkaarthouders zoals ik die de wilde jaren zestig nog hebben gekend waar die groepen tegenover elkaar stonden. Nu delen ze hetzelfde feest binnen dezelfde muren.
En van die gruizige muren van de pakhuizen, die voor deze gelegenheid zijn beschilderd, word ik nog het meest vrolijk. Zoals de enorme hond van Simon Schrikker die even duister kijkt als de ruimte waarin hij loopt. Ondoorgrondelijke dierlijkheid die net nog tegen die muur heeft gepist, snuivend.
Van een totaal ander soort is de beschildering van het trappenhuis in de Fenix-loods van Art at the Warehouse. Mannetjes die als Escher-hagedissen in elkaar passen. En ook overigens maakt deze muurschildering de indruk al in de jaren dertig te zijn aangebracht. Daan Botlek heeft deze mannetjes ter wereld gebracht. Maar ze zijn net als de honden van Schrikker gedoemd tot tijdelijkheid, dus bekijk ze maar eens goed nu het nog kan.
De indrukwekkendste muren zijn deels gesloopt: die van Verwoest Huis Bloemhof waarover hier al eerder is geschreven. Alles is dramatisch aan dat huis van Marjan Teeuwen. De verrotte buurt waarin het staat aan de Putsebocht. De straatnaam alleen al. Twee huizen verderop zitten de buren aan de middagpils.
Maar het huis is nog niet verwoest. Het staat er nog, en toont ons zijn intiemste delen, zoals de ruimten tussen plafond en vloer, kale wanden, oud behang. De onbekende en niet meer te achterhalen historie van mensen, muizen en ratten heeft zich opgestapeld tegen de wanden als kunststof ribbeltjeskarton, doorzichtig, maar niet helder. Structuren van duizenden, miljoenen buisjes met allemaal hun eigen te dromen verhaal van de levens die zich hier hebben afgespeeld en die alleen niet te duiden sporen hebben achtergelaten als een kras in de verf van de trap. En daar mag je gewoon rondlopen, kijken en ruiken aan het stof. Fantastisch dat dit is gemaakt, ook voor zolang het duurt, en dat dit kan.
Met een kop vol dromen loop je dan terug naar Katendrecht waar het donker al invalt. Elke dag wat later, maar toch. Tijd voor een biertje in pakhuis SANTOS!
