Wat was het druk op RAW Art Rotterdam. Zaterdag wrongen de mensen zich langs elkaar heen de witte kubussen in en uit. Hier en daar werd met een schoudertasje een kunstwerk meegenomen. Waarna de galeriehouder het snel weer recht hing en de dader met een dodelijke blik voor het leven ongelukkig  maakte.  Wij zagen hoe een in stemmig beige gekleed echtpaar een aluminium kunstwerk aanschafte. Het juiste kunstwerk voor de juiste mensen. Naast  aardig wat kunstwerken was een rode stip geplakt en de kunstverkopers maakten een tevreden indruk. Hoewel dit moeilijk te peilen is. De duimen gaan al snel omhoog. Er was heel veel goede kunst te koop. Voor iedere kunstliefhebber wat wils. Maar net zoals op de Art Rotterdam bleef ook hier de nasmaak een te tikkeltje te beschaafd aan het verhemelte kleven. Was de kunst op de RAW rauw genoeg. Was het vorig jaar rauwer? Het geheugen heeft een misleidend filter, maar hoe we ons over de noodtrap door de natte sneeuw omhoog vochten om Chinese kunst te kunnen bekijken, dat herinneren we ons nog goed. En dat misten we hier een beetje. Een sideshow van het onorthodoxe die onze verwende kunstpapillen deden prikkelen. Vorig jaar was het allemaal wat frisser en dit jaar was het gewoon een goede kunstbeurs. Wat overigens een hele prestatie is in deze magere tijd. Het was druk en dat is goed. Wij kregen de indruk dat het in Nederland weer de goede kant op gaat met de economie. Weliswaar voorzichtig, maar de Nederlander denkt weer aan een kunstwerk in de woonkamer. Is dat niet fijn dan? Ja, dat is hartstikke fijn, maar wij zijn als het kunstwerk Me, myself & I van Zaric en kiezen elke keer een ander alter ego die ons fris houdt. Bloggers, altijd wat te zeuren.