‘De Dolf Henkes Prijs wordt tweejaarlijks uitgereikt aan een beeldbepalende Rotterdamse kunstenaar’; ik bliif even haken bij het woord ‘beeldbepalend’ in de omschrijving op de website van Tent.  Wat is beeldbepalend? In elk geval is er geen spetterend beeld naar buiten toe. Vanaf de straatkant ziet Tent Rotterdam er neutraal uit. De ‘etalage’ is er even niet. Gelijke aandacht en kansen voor alle vier de genomineerden voor de Dolf Henkes Prijs 2014.

De immense foto Gaza City, 11.11.2014{Shuya’ija) van Lidwien van de Ven is huiveringwekkend in schoonheid en gruwelijkheid. Als holenmensen die zijn omringd door een vijandige wereld zoeken overlevenden van de Israëlische bombardementen op Gaza veiligheid en warmte bij het vuur. Ze worden omringd door een volledig vernietigde woonwijk.  Het is een primitief en ontluisterend beeld. Dit is 2014, zover zijn we dan gekomen in al die jaren van evolutie. De andere foto’s van Lidwien van de Ven zijn minder direct maar het lege Palestijnse landschap met de kompasroos en de afstanden tot al die plekken die telkens in het nieuws zijn stemt tot nadenken. Hebron 65 km 224 SSW zie ik staan. ‘Promised Land’ staat boven, in het Arabisch.

Laat een sterk beeld maar aan Silvia B. over.  Na de zaal met in het midden de oogverblindend lachende Lord Rangda (2008) en aan de muren de persoonlijke verzameling curiosa van Silvia stap ik de duistere wereld van La Dolores binnen. Een macabere circusact hangt in brokstukken aan een touw. Een levenskunstenaar met een kunstbeen hangt samen met een collega artiest in een lastige houding aan een touw. Van die collega is nog minder over. Een romp, twee beschadigde benen, een stuk arm, dat is het wel. Het leven zonder vangnet. Een paar stappen verder sta ik in een pikzwarte ruimte naar Sans Douleur (2011) te kijken die triomfantelijk met zijn wollige hoofd tussen zijn benen mij aanstaart: ‘Kijk, ik kan ook een trucje.’

Pfff, de beklemmende wereld van Silvia B. verlatend en op naar de laatste ontdekkingsreizigster Esther Kokmeijer. Op een wand wordt een verzameling aan reisparafernalia getoond: stempels, stenen, shirtjes, overblijfselen uit alle windstreken. Kokmeijer gaat op zoek naar het geografisch middelpunt van een continent, reist de migratieroute van de Noordpool naar de Zuidpool van de Noordse Stern na, reist met een schaap in een tas van China naar Mongolië, om maar een paar van haar projecten te noemen. Bij Tent sta ik in een enorm verslag van haar pogingen de wereld te veroveren. Het beeld van een door weer, wind en tropische ziektes getekende vrouw dringt zich op, maar Esther Kokmeijer blijkt een een frisse jonge vrouw te zijn. Ik knijp mezelf even wakker: hallo, het is wel 2014.

Verder ga ik en kom terecht in de mythische wereld van Ewoud van Rijn. Hij verovert geen wereld, maar maakt er een. Tekeningen, een geheimzinnig bouwwerk, uitgestalde mysterieuze voorwerpen, gekleurde latten die een pentagram vormen. Word ik hier behekst? Ewoud van Rijn geeft performances, bedenkt nieuwe rituelen en duikt in het onderbewustzijn. Met ‘Ritual, Play, Research’ verkent Van Rijn het onbekende en waar hij uitkomt weten we nog niet. ‘Work in progress’ hoewel zijn tekeningen met vastgebonden vrouwen  wel een idee geven waar hij uit zou willen komen.

De jury staat onder leiding van kunstverzamelaar Joop van Caldenborgh en bestaat verder uit Gyz La Rivière (winnaar Dolf Henkes Prijs 2012), Marieke Wiegel (hoofd presentaties Nederlands Fotomuseum) en Martijn Verhoeven (coördinator Beeldende Kunst, Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag) en maakt op donderdag 18 december bekend wie er met de buit (€ 12.000) vandoor gaat.

Dolf Henkes Prijs 2014 t/m 18/1/15 in Tent Rotterdam