Prachtig weer, de zon schijnt, de terrassen zitten vol. Wat drijft een mens om op zo’n dag de trap bij Witte de With op te lopen om geconfronteerd te worden met de onplezierige kanten van de mensheid. Het collectief HOWDOYOUSAYYAMINAFRICAN stelde de tentoonstelling No Humans Involved samen; over vrijheid, uitsluiting, vernedering en identiteit.
‘It’s nothing personal’, een mooi citaat van schrijver James Baldwin. Het staat in de tentoonstellingsgids die bij de expo hoort, maar op de tentoonstelling niet te lezen is, net zoals de bordjes die bij de kunstwerken. De eerste verdieping van Witte de With is in bijna-duisternis gehuld. De kunstwerken glinsteren en glimmen in het donker. Kijken en nadenken. Doodskisten als gestrande schepen, video’s, een videomuur, een troon(?) of is het een kooi? Mooie macabere beelden en de duisternis sluipt bij mij naar binnen. Maar waar gaat het over? Toch eerst maar eens de gids lezen.
N.H.I. (No Humans Involved)
Eenmaal uit het donker lees ik dat N.H.I. (No Humans Involved) een afkorting is die de politie van Los Angeles gebruikt(e?) in dossiers waarbij jonge zwarte mannen zonder baan slachtoffer waren geworden van georganiseerd geweld van bendes. Of bij onopgeloste moorden op voornamelijk zwarte, homoseksuele personen of andere mensen die kennelijk door de LAPD niet als mens werden (worden?) beschouwd.
De tentoonstellingsgids lezend verzeil ik in een verhaal dat verder gaat dan discriminatie, het superieure gedrag van van blanke Amerikaanse politieagenten en domheid in uniform met een wapen op zak. No Humans Involved gaat ook over het denken in groepen, anderen uitsluiten en dehumaniseren. Zo wordt het laagje beschaving weggepeld en blijft er een naar, hard en onsmakelijk stukje mens over. Terug bij Witte de With confronteren de kunstwerken mij des te meer. Die duisternis schud ik niet zo makkelijk van me af. Ga die tentoonstelling zien en … trek het je niet aan … ‘It’s nothing personal’.
No Humans Involved t/m 16 augustus in Witte de With Center for Contemporary Art