Vorig jaar bezocht Blikvangen het Ampelhaus voor de tentoonstelling ‘Fit for a king’. We waren enthousiast, verrast en dol van de expositie, de kunstwerken en Oranienbaum vonden we ook geweldig. Dit jaar leek het er niet van te komen maar gelukkig wist Cornelieke tijd vrij te maken en spoedde zich in haar zilveren Twingo naar het oosten. Ze ging bij Dessau rechtdoor en bij het enige kruispunt met stoplicht in Oranienbaum parkeerde zij haar wagen met één wiel op het trottoir en stapte onderlangs het kunstwerk Artist In The World, Never Ending Art Trip, 2014 van André Smits het Ampelhaus binnen.
BV: Cornelieke hoe was het?
CK: Fantastisch. Er was in de buurt een muziekfestival en alle slaapplekken in Oranienbaum zaten vol, maar gelukkig was er nog plek in het Ampelhaus. Toen ik in de Trabant door muggen geheel lek geprikt dreigde te worden, ben ik verhuisd naar de badkamer en heb ik mij daar geïnstalleerd met mijn slaapzak. Dat was een prima plek. De expositie is ook fantastisch. Gemma heeft mij een geweldig goede rondleiding gegeven.”
BV: En? Hoe is de expositie?
CK. Nog beter dan vorig jaar. Unter Zwischen is een ander soort tentoonstelling dan ‘Fit for a king’. Dit jaar openbaart zich een ander gedeelte van het gebouw. Met een trapje daal je af naar de kelder waar je vanuit de ijzeren kooiconstructie Der Untergang van Oscar Prinsen zicht hebt op de lieflijke Flower Barrier van Onno Poiesz .
BV: De thema’s bij het Ampelhaus zijn recycling, hergebruik, transformatie. Zag je dat ook dit jaar weer terug?
CK: Geheel Gebroken van Birgit Severin is daar een prachtig voorbeeld van. Met de trap van Oscar Prinsen heb je uitzicht op de eerste verdieping. Dan zie je dit zwarte servies voor je staan, zoals bij een gedekte tafel. Er is niemand en het heeft iets lugubers. Wanneer je goed kijkt zie je dat er van de borden en kopjes stukjes af zijn. Het is een oud, kapot servies dat weer aan elkaar is geplakt, vol rafelige randjes. Erg indrukwekkend en het deed mij denken aan de Deense film Festen. Dat begint als een gezellig familiediner, maar tijdens het diner komen er steeds meer vervelende dingen aan het licht. Het zwart en het gebroken servies symboliseerden dat voor mij.
BV: Is het Ampelhaus een Hollandse enclave in Oranienbaum?
CK: Helemaal niet. Het Ampelhaus wordt ook gebruikt door mensen uit het dorp. Iedereen kent hen. Mensen van het muziekfestival reden langs het Ampelhaus, zagen de High Tea Table van Daan den Houter staan (KunstKennertje Sem op de achtergrond:”Die is zó leuk” red.), en stopten daar om te gaan zitten en wat te eten of te drinken. In het Ampelhaus is het een komen en gaan van mensen uit het dorp, die in de binnentuin zitten en even wat drinken. Het is een ontmoetingsplek. Er ontstaan samenwerkingsverbanden. Iemand uit de buurt benaderde het Ampelhaus met de vraag of een kunstenaar een kunstwerk kon maken op een aantal schuren die zij hadden staan. En dat is ook gebeurd. Daan Botlek heeft daar een groot werk gemaakt .
BV: Terug naar de expositie. Wat vind je er zo bijzonder aan?
CK: Ontzettend goed is de verticale samenhang die is gecreëerd. Door de kelder erbij te betrekken is er ruimte ontstaan voor kunstwerken als Urban Parasite van Isaac Monté . Urban Parasites begint bij het plafond van de eerste verdieping en de zwarte vhs magneetbanden gaan helemaal naar beneden, naar de begane grond. Het eindigt in een soort voetjes, het is een beest, het beweegt wanneer de deur open gaat. Het is een levend kunstwerk. Grow van Driessens en Van Den Baar is ook zoiets . Het klimt heel mooi vanaf beneden langs de muur omhoog, als een soort klimop die beneden helemaal zwart is en transformeert via grijs naar steeds lichter, bijna wit, op zoek naar licht, leven.
BV: Nog meer?
CK: Jaha! Van afstand lijkt Control Center III van Martijn Hesseling een foto of een schilderij van een telecom ruimte . Van dichtbij zie je dat het gemaakt is van pagina’s uit boeken die over elkaar heen zijn geplakt. Prachtig werk! Het werk van Pim Palsgraaf is ook fantastisch. Wanneer in het donker door het Ampelhaus loopt is het doodeng. Je ziet de achterkant van een opgezet paard. Daar staat een enorme installatie bovenop, dat is een stad. Het paard wordt weggevreten door die stad. Wanneer je die stad van dichtbij ziet is het een fantastisch schouwspel . Het deed mij denken aan De Kleine Kapitein van Paul Biegel wanneer hij in een klein stadje komt waar je van trapje naar trapje kan springen en alle huisjes op en schuin boven elkaar zijn gebouwd. En …
BV: Ho, stop! Ik onderbreek je want anders wordt het stukje te lang.
CK: Stukje te lang? Maar ik heb het nog niet gehad over Ron van de Ende en zijn prachtige kunstwerk Wedges . En de fantastische installatie die Anja Wolf en Alma Bekk op zolder hebben geconstrueerd. Het vrolijke Accidental Carpet van van Tejo Remy & René Veenhuizen . Gemaakt voor een dagopvang voor epileptische patienten.
BV: We moeten echt stoppen. Het wordt te lang. Anders leest niemand het meer.
CK: En Ties ten Bosch dan! Die heeft het kippenhok van het Ampelhaus op een geweldige manier opgeknapt en daarmee weer kunstwerken gemaakt en …
BV: Stop! Wanneer mensen willen weten hoe de expo in het Ampelhaus eruit ziet moeten ze er maar naar toegaan. Unter Zwischen nog t/m 20 september in Oranienbaum (D).
CK: Nou zeg, toch niet jaloers omdat je zelf niet bent geweest en niet kan.
BV: Nee dat heeft er niets mee te maken
CK: Nee?
BV: Nee!
BV: Nou, niet echt, maar wel jammer natuurlijk.