In Nest in Den Haag is een bijzondere expositie te zien: Façadism. The real face of fiction. Eelco van der Lingen heeft een fantastische show neergezet met werk van twee kunstenaars en één kunstenaarsduo. Theatraal, raadselachtig en wonderlijk. We zien kunstmatig gecreëerde werkelijkheden, decors. Werelden die onecht zijn, maar ook echt. Schijn die niet verborgen is, façades die pretenderen façades te zijn. Een indrukwekkende installatie met film van Sarah&Charles laat illusie en werkelijkheid in elkaar overlopen, terwijl Bernd Oppl met architectonische constructies en video speelt met je perceptie.
een wereld in zwart, wit en grijstinten
Maar het meest onder de indruk was ik van het werk van Dominique Teufen. Ze ontdekte dat ze door middel van zwart-wit fotokopieën een medium in handen heeft waarmee zij een andere werkelijkheid kan creëren. Je ziet landschappen die eigenlijk niets meer zijn dan een prop papier of plastic , sterren in een donkere lucht ontstaan uit stofdeeltjes op de kopieerplaat.
Haar installatie is nog indrukwekkender. Je bent jarig, je geeft een feestje en later denk je met fijne gevoelens terug aan die ene dag in het jaar waarop jij in het middelpunt stond. Je bekijkt foto’s die je die avond maakte, een avond met familie en vrienden, bier en muziek, ballonnen en confetti. Hoera! Feest! Ja dat was een leuke dag. Jammer dat het afgelopen was. Maar wat als je nou echt in die wereld kon stappen? Over de rand van de foto, die wereld uit het verleden in. Een wereld in zwart, wit en grijstinten.
Dan krijg je spijt. Spijt dat je in die tijdmachine bent gestapt. Het verleden is verschraald. Het bier is verzuurd, de ballonnen zijn leeggelopen, de peuken liggend stinkend in de asbakken. Dat wat zo leuk leek, daar is niks meer van over. Het verleden moet blijven waar het was. Daar heb je nu niks meer te zoeken. Je herinneringen zijn als een fotokopie, een wazige korrelige weergave van de werkelijkheid. Ze zijn waar, maar niet helemaal. Of helemaal niet.
Ik kreeg de kriebels toen ik in deze ruimte rondliep. Op het moment dat je over de drempel stapt is alles anders. Een zwart-wit kopie van een werkelijkheid. Het maakte treurig en somber. Het feestje was voorbij en ik was te laat voor het laatste rondje. Onwillekeurig moest ik ook denken aan Neil Harbisson, de man die een jaar geleden in het nieuws was als eerste officiële cyborg. Hij ziet geen kleur en ontwikkelde daarom een apparaat om kleur dan maar te kunnen horen. Ik begrijp nu pas echt waarom. Een grijze wereld is behoorlijk ellendig.
Façadism. The real face of reality, bij Nest in Den Haag tot 20 april