Barbara Helmer maakt tekeningen van collages van foto’s van de natuur. En ook muurschilderingen, maar dan met nog een stap: delen van foto’s worden eerst tot sjablonen gesneden die dan als een grote puzzel op de muur worden afgedrukt met de kwast. In beide gevallen wordt de natuur eerst uit elkaar gehaald, en zorgvuldig, stukje bij door Barbara gekozen beetje, weer in elkaar gezet. De resultaten ademen een Zenboeddhistische rust. Met name haar tekeningen zijn ontroerend (de muurschilderingen ga ik nog eens in het echt bekijken). Je kijkt door je oogharen naar het landschap tegen de zon in. Het is de lichtbreking in de tekeningen die de ontroering wekt. De zon toont ons het aardse biotoop met haar breekbaarste licht. Ik dacht even: alsof je door tranen naar de wereld kijkt, maar die is te vet. Maar toch.
Barbara vertelt me in haar net betrokken atelier hoe ze werkt terwijl we aan een suikerzoet kinderkoekje knabbelen bij de koffie. Ze toont me nog twee geprepareerde snippen. Alleen de bevederde velletjes, wat pootjes en de snavel zijn nog over. Plat in een tentoonstellingspositie neergeprikt in een kistlijst achter glas, waardoorheen de kamfer goed te ruiken is. Breekbare beestjes die zijn gestorven nadat ze in de stad zijn verdwaald, en nu door Barbara zijn ontleed om er wat moois van te maken. Als ik nog eens zo’n koekje eet zal ik kamfer ruiken en snippatronen zien.
Het werk van Barbara wordt regelmatig geëxposeerd, onder meer bij Hommes in Oud-Charlois. Of bezoek haar website voor een impressie.