Boedapest ademt de sfeer van Parijs in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Een  negentiende-eeuwse stad met brede boulevards waar nog niet zo lang een ontdooiende en bruisende wind waait: die van het door een piepjonge rechtsstaat gecontroleerd kapitalisme. Hongarije is decennia geïsoleerd geweest van de West-Europese cultuur waaraan in elk geval Boedapest schatplichtig is. En de taal is een extra laag isolatiemateriaal. Ik kan er  geen touw aan vastknopen. Continue reading →