De laatste keer dat ik in het GEM was, bezocht ik de geweldige tentoonstelling van Charles Avery. Dat was indrukwekkend en het hoofd was vol waardoor ik niet aan het werk van Jana Gunstheimer toekwam. Terug in het Haagse, op naar het GEM en ik dook gelijk de kelder in en onderging de mysterieuze Mental Duels van Gunstheimer.

Telkens schotelt Jana Gunstheimer mij een beeld voor waarbij ik moet zoeken naar de balans tussen werkelijkheid en fictie. Een foto van een werk van Vermeer dat is verbleekt door de flitsen van camera’s. Een beeld van een icoon waarbij de ogen zijn uitgekrast. Echt, namaak? Namaak natuurlijk, maar Gunstheimer vertelt wel iets dat echt is. Eeuwenoude kunstwerken die gesloopt worden door dolgedraaide voetbalsupporters of razende relifanaten zijn wel realiteit. Maar Gunstheimer gaat verder met haar fictieve beelden. Thank God It’s Abstract laat een eenvoudige tekening zien van een liggende lijst. Wat de lijst omvat kan ik niet goed zien (abstract?), maar door de tekening loopt een verticale lijn die de tekening in twee gelijk delen splitst.  Voor de tekening staan twee projectoren opgesteld, alsof elk een helft van de tekening projecteert.  Maar het zou ook een gespiegeld beeld kunnen zijn. Zo goochelt Gunstheimer de hele tijd met mijn waarneming. Moeilijk om hier vaste voet aan de grond te krijgen.

Aan het eind van de tentoonstelling heeft Jana Gunstheimer een hele kamer ingericht. Het lijkt een fotostudio compleet met twee bakken waarin afdrukken ontwikkeld en gefixeerd worden. De linkerkant van de ‘studio’ is zwart-wit, de rechterkant is sepia-bruin. Een soort dubbele schaduwwereld van de werkelijkheid. Alsof we de werkruimte van de kunstenaar zien. Klopt niet natuurlijk.  Natuurlijk niet.

Mental Duels van Jana Gunstheimer t/m 7 juni in GEM Den Haag