Begin dit jaar was ik te gast bij het Grafisch Atelier Den Bosch waar een aantal kunstenaars hun werk presenteerde. Eén van hen was Peter Koene. Van hem kocht ik een paar door hemzelf uitgegeven boekjes met pentekeningen. De tekeningen toonden zelfspot, humor, musisch talent, taligheid. Zijn werk deed me denken aan de etsen van Hans Andringa, dezelfde kwaliteit maar dan luchtiger en taliger. Waren dit lollig bedoelde tekengrapjes? Spelingen met de pen? Het dagelijks schroot is de naam van zijn website, in het Frans La peine quotidienne, en in het Engels The daily breath. Bovenaan die site heeft hij Jules Renard geciteerd: het leven is kort, maar de verveling maakt het langer. Hmm. Daar moest ik meer van weten.
Peter publiceert nu meer dan vijf jaar bijna dagelijks een pentekening op deze site (en sinds enige tijd ook op Facebook). Op zich al een prestatie. In veel tekeningen figureert hij zelf, zichtbaar als het baardige mannetje dat aan zijn eigen tekening werkt. Een opzichtige dubbele bodem, maar met meer diepgang dan op het eerste gezicht lijkt. Dat blijkt na beluistering van het uitstekende interview van Gijsbert van der Wal met Peter Koene uit 2013: Peter wordt al jaren geïnspireerd door de onbereikbare muse Nina, die -dat wetende- op veel tekeningen als het vrouwtjesfiguur te herkennen blijkt. Dit werk is dus het schroot dat van hem resteert nu de liefde onbereikbaar is gebleken. De verveling die schrijnt, en met humor in de vorm van een tekening wordt bestreden.
De tekeningen gaan niet over Peter (of muse Nina), maar over de dagelijkse sleurtocht van ons leven (degenen die elke dag leven alsof het hun laatste is kom ik alleen in mijn portiek tegen, vluchtend voor het licht van diezelfde dag – maar dat terzijde). Met veel kundigheid en humor vermomd in een tekening waarin hij dagelijks de waarheid laat sneuvelen. Kunst liegt de waarheid.
Enfin. Luister zelf naar het interview.
Peter meldt dat hij is geïnspireerd door het werk van Thé Tjong-Khing en Pierre Kemp, de eerste een bekroond illustrator, de laatste een (met Hollandse arrogantie?) onderschat dichter. Ik denk aan Peter Koene als aan Simon Carmiggelt, die met dezelfde vaardigheid de waarheid loog. En beiden onderschat meen ik.
Ik bekijk nu regelmatig met een glimlach de laatste tekeningen op zijn site Het dagelijks schroot. Welke uitgever durft dit aan?