Het kunstwerk van George Rickey Two vertical rectangles gyrating (1969) kwam steeds meer in de verdrukking in het centrum van Rotterdam. Het verdween achter een patattent en allerlei andere kleine commerciële bouwwerken, al dan niet tijdelijk. Na een ophoging van het Binnenwegplein werd het een gevaar voor de bevolking. De ronddraaiende rechthoeken bevonden zich op slechts 2,11 meter van het straatoppervlak. En daar liggen ze nu, onderdeel van de tentoonstelling The part In the story where a part becomes a part of something else in Witte de With, centrum voor hedendaagse kunst.
Hier word ik heel rustig van
The part in the story begint op de begane grond. Grote planten, varens, draaien langzaam rond, er wordt rook de ruimte in geblazen. De bladeren ruisen langs elkaar. Mr. Butterflies (2012) van Trevor Yeung. Hier word ik heel rustig van. En dat is nodig. Bij Witte de With moet ik altijd een paar keer met mijn ogen knipperen voordat ik de connectie maak, een beetje wringen aan het stekkertje voordat het goed zit. Op de 2e en 3e verdieping is werk van veertig kunstenaars samengebracht. Het is een enorme diversiteit aan werk en allemaal licht en ruim opgesteld. De ‘story’ wordt niet aan je opgedrongen. Maar waar gaat het om? Hoe verhouden de kunstwerken zich tot elkaar, vertelt het ene werk iets over het andere? Vormen ze samen dat verhaal? De kunstwerken zijn steeds in groepen samengebracht waarbij een begrip de werken moet verbinden. Voorbeeld: Kunstenaarsduo Bik van der Pol heeft de rechthoeken van Rickey opgesteld in een ruimte samen met Translucent debris (2014) van João Vasco Paiva en The object in and of itself (2011) van Anthony Marcellini. Het begrip transformatie is hier van toepassing. De resten plexiglas van Paiva, het kunstwerk van Rickey dat hulpeloos op zijn zij ligt in plaats van in de vrije ruimte rond te spinnen, maar het concept gaat pas echt werken met de prints van een oude mobiele telefoon van Marcellini. Hierop staan sms-berichten afgebeeld die iets vertellen over de ontstaansgeschiedenis van deze mobiele telefoon. Maar alles transformeert toch? Alles is opgebouwd en samengesteld uit verschillende ingrediënten en componenten. Het is een gecompliceerd spel waar je wel zin in moet hebben. Is dat de functie van Mr. Butterflies? Het bracht me wel in de juiste stemming voor deze tentoonstelling. Een soort mentale douche die je schoon spoelt voordat je de trap naar Witte de With opgaat.
Een ander element dat in de tentoonstelling is ingebracht is Contact Improvisatie, een dansmethode van choreograaf Steve Paxton. Dansers komen in contact met elkaar en laten zich daardoor sturen. Al schuifelend en struikelend ontstaat een serie bewegingen die samen een dans vormen. Zo zouden mijn associaties bij The part in the story tot een verhaal moeten leiden. Ik kijk, lees, begrijp, probeer te begrijpen, vergelijk enzovoort. Een gecompliceerd proces waarop de curatoren grip proberen te krijgen. Ze proberen mijn gedachten te laten dansen. Dat lukt ze wel.
The part in the story where a part becomes a part of something else is het slotstuk van de serie Moderation(s), een langlopend programma waarin Witte de With samenwerkt met de Spring Workshop in Hong Kong. Op de website van Witte de With staat er meer over. The part in the story is samengesteld door Heman Chong (kunstenaar en schrijver, Singapore) en Samuel Saelemakers (Associate Curator, Witte de With)
The part of the story t/m 17 augustus in Witte de With, centrum voor hedendaagse kunst.
