Het is een week na de Art Rotterdam Week. Dat was mooi, maar nu zoek ik rust na de kakofonie van hedendaagse kunst. Weet je wat, ik ga even chillen in Boijmans.
balans tussen kwetsbaarheid
en vitaliteit
Hedendaagse kunst, het is me wat. Om weg te komen van alle ego’s van de kunstenaars van het nu stap ik Museum Boijmans van Beuningen binnen. De tentoonstelling Brancusi, Rosso, Man Ray moet mijn onrustige 21ste eeuwse geest kunnen kalmeren. Bij Rosso lukt dat nog niet erg. Zijn beelden lijken woest en met geweld uit het materiaal ‘getrokken’. De sokkel is onderdeel van het beeld. Bij het beeldhouwen experimenteerde Rosso met fotografie. Die stond toen in haar kinderschoenen. Hij gebruikte verschillende technieken om zijn foto’s af te drukken en sneed ze zo uit dat het een dimensie aan het beeld toevoegde. Hij dwingt je op zijn manier naar het beeld te kijken. Een progressieve gedachte voor die tijd. Even later bij het werk van Brancusi, treed pas echt de stilte in. Een meesterlijke balans tussen kwetsbaarheid en vitaliteit. Kunst die nog steeds springlevend is. De ruwheid van Rosso maakt plaats voor de bronzen perfectie van Brancusi. Ik staar naar een van de volmaakte bronzen eieren. Deze rust moet ik delen en maak met mijn telefoon een foto. Een suppoost wijst mij terecht. ‘U mag hier niet fotograferen.’ Dat is waar ook en ik stop mijn telefoon met het bronzen ei in mijn zak. Brancusi is een van de voorlopers van de minimal art. Een zwarte houten zuil bestaat uit een repeterend gelijkbenig trapezium. Een eenvoudige vorm maar ook dit is weer feilloos uitgevoerd. Wanneer ik doorloop naar het werk van Man Ray betreed ik een vertrouwde wereld. Zowel zijn beelden, Cadeau – het strijkijzer met de spijkers, als zijn fotografie, Le Violon d’Ingres – de vrouw als cello, zijn iconen van Dada geworden. Ze zijn sterk verb
onden met het werk van Marcel Duchamp. Iets minder intellectueel en meer direct, maar met dezelfde humor bedacht.
Even later lig ik in de hangmat van Pipilotti Rist. Laat je haar neer heet dit kunstwerk en wat een rust!. Met een kussentje onder mijn hoofd kijk ik omhoog naar de video van Pipilotti, Ik ben niet het meisje dat veel mist, 1986. ‘She’s not a girl that misses much, tadadadidadum, oh yeah.’ Pipilotti’s versie van Happines is a warm gun van de Beatles (The White Album, 1968). Ik droom weg in een fantasie waarin ik opgesloten achterblijf in het museum. Het is heerlijk hier! Maar nieuwe bezoekers in de hangmat verstoren mijn dagdroom.
De Waxing Arcs van Richard Serra vormen het decor voor de tentoonstelling Tegenwicht. Achter de roestkleurige platen van Serra hoor ik de mensen hun jas ophangen voordat ze zich de trap op spoeden naar Brancusi, Rosso, Man Ray. Dit is een vergeten hoekje van het museum. Sculpturen uit de moderne beeldencollectie van het museum staan hier tentoongesteld. Evenwicht en zwaartekracht zijn de thema’s. Niet alles raakt me, maar in een hoek van de zaal zie ik Slate Circle(1980) van Richard Long liggen. Het is in perfecte balans met het werk van Erik Wijntjes (Staande Stokvorm, 1985) en Siebe Hansma (Serie: R. 1978.03-07. 1/3 Thema: Evenwicht, 1978), dat links- en rechtsachter tegen de muur zijn aangebracht. Dat zo’n complex werk zo’n rust kan geven.
