Het verbouwde Kunstcentrum Witte de With is de plek van de misdaad. Achter de vernieuwde façade verbergen zich twee verdiepingen vol met corpus delicti: Vingerafdrukken, de sporen van misdaden, hard bewijs … The Crime Was Almost Perfect.
‘Kijk, kogelgaten.’ Kidskunstkenner Sem (11) kijkt mij veelbetekenend aan. Het lijkt een gewone lamp, maar van dichtbij zien we dat de gaten waar het licht doorheen stroomt geen gewone gaten zijn. ‘Mmmmm, maar waar is het corpus delicti,’ brom ik terwijl ik een bedachtzame slok van mijn bier neem. ‘De proppenschieter waarmee dit is aangericht, bedoel je? Ach, het is maar een lamp.’ Sem neemt nog een voorzichtige slok van zijn appelsap en dan lopen we verder. We worstelen ons door de verzamelde artistieke incrowd van Rotterdam heen. Het is vrijdagavond en ze zijn zijn hier voor de opening van de tentoonstelling The Crime Was Almost Perfect. Niemand heeft iets in de gaten, te druk met elkaar, maar Sem en ik zijn iets op het spoor. ‘Hier is iets niet in de haak,’ fluistert Sem bijna onhoorbaar. We kijken naar een ronde rail met daaraan zes harnassen. ‘Een klimharnas, dat trek je aan wanneer je hoog in de bergen gaat klimmen, niets bijzonders,’ zeg ik. Ik wil de zaak niet nodeloos ingewikkeld maken. ‘Jaja, zes harnassen aan een ronde rail. Het lijkt mij meer pervers speelgoed om iets bijzonder laags uit te vreten.’ Sems blik lijkt even af te dwalen in een ver en duister verleden. ‘En waarom mochten wij die film niet zien?!’ ‘Nou jij mocht de film niet zien. De medewerkster van Witte de With vond je daar te jong voor.’ Ik probeer het zo voorzichtig mogelijk te brengen, maar Sems pupillen kleuren donker en er verschijnt een boosaardige uitdrukking op zijn gezicht. ‘Waar is de baas van het spul!’ snauwt hij plotseling. Sem ruikt onraad. Er valt een geschrokken stilte onder artistiek Rotterdam, maar al snel gaat het geroezemoes verder, alsof er niets gebeurd is. ‘Ik heb begrepen dat deze tentoonstelling is samengesteld door een gastcurator, Cristina Ricupero,’ Ik probeer het zo gewoon mogelijk te laten klinken. ‘Dat klinkt behoorlijk Italiaans,’ Sem bestudeert een vingerafdruk van dichtbij. ‘Maar hoe zit dat? Gastcurator, wat is er met de curator van Witte de With gebeurd?’ ‘Dat weet ik niet, maar er is wel een curator Educatie & Theorie. Yoeri Meessen is zijn naam.’ Ik heb me goed voorbereid. Dat moet wel wanneer je met een meesterspeurder op stap gaat. ‘En waar is deze Yoeri Meessen?’ gromt Sem, alsof hij het antwoord op deze vraag al weet. Ik knijp mijn ogen samen tot twee smalle spleten en zeg: ‘Hij is al een tijdje niet op zijn werk verschenen.’ We staan beiden voorovergebogen en bestuderen het moorddadig mechanisme van een verzilverde kettingzaag … (wordt vervolgd).
The Crime Was Almost Perfect in Witte de With Center for Contemporary Art. Een tentoonstelling met werk van meer dan veertig kunstenaars die de verbanden tussen kunst en de esthetiek van misdaad opzoeken en bevragen. T/m 27 april.