Terwijl een enorme mensenmassa zich richting de tentoonstelling van Coco Chanel begeeft, schiet Blikvangen rechtsaf een kleine zaal in waar geen mens te bekennen is. Een expositie met de poëtische titel De ruimte trilt een pennenstreek maakt ons nieuwsgierig. Gedichten van schrijver Joost Zwagerman sieren de muren, in dialoog hiermee zien we werken gemaakt door twee vrienden, de kunstenaars Harald Vlugt en Pieter Bijwaard.

“Je gaf me vanochtend nog Morandi” , begint het gedicht ‘ Voor en na het meesterwerk’ van Zwagerman. We lezen verder, en kijken met een schuin oog naar het werk van Harald Vlugt dat ernaast hangt. Bijna dezelfde titel, zien we, en we lezen verder:

Toen je na het opstaan vluchtig

een flaçon verschoof, temidden van

het nauwelijks blauw van een flesje

zonder etiket en een dauwwitkleine kan

Morandi. Ernaast dat werk van Vlugt. Een groot werk, een collage met flesjes en kannetjes. Erop zijn de afgebroken voetjes van wijnglazen geplakt. Een geweldig effect en in harmonie met het gedicht. Als je de zijkant van het schilderij bekijkt, herken je het kleurenpalet van Morandi. Het gedicht gaat verder (en er is nog veel meer te zien) maar dit stukje vonden wij het mooist. ‘Een dauwwitkleine kan’. Wat een knappe manier om de onbeschrijfbaar mooie kleuren van Morandi’s palet in woorden te vangen.

Morandi doet veel met mensen. Een tijdje geleden werden de mannen van het kunstprogramma Artmen, Jasper Krabbé en David Bade ook extatisch bij het zien van de sobere flesjes.We blijven nog een tijdje kijken. Dichter en kunstenaar. Een prachtige combinatie.

De ruimte trilt een pennenstreek, Gemeentemuseum Den Haag, tot 30 maart 2014

Linkje naar de uitzending van Artmen over Morandi als je het terug wilt kijken