Het ziet eruit als een stevig stuk vlees. Een stuk koe of schaap waar je weleens een man mee over zijn schouder ziet sjouwen, van de koelwagen naar de slager waar het aan een haak komt te hangen. Hedwig Houben heeft zo’n stuk vlees voor zich liggen, maar dan zonder poten, kop of staart. Een vleeskleurige romp van menselijke proporties. Maar het is plasticine, de kunststof die ook gebruikt wordt voor kleianimaties. Toch blijft de scene een lugubere aanblik houden.

Ik kijk bij galerie 1646 in Den Haag naar de registratie van een performance die Hedwig Houben een paar weken eerder op deze plek gaf. Hedwig gaat aan de slag met een kunsthand waarmee ze de vleeskleurige romp te lijf gaat. Ondertussen geeft ze begeleidend commentaar, vertelt over de handeling die ze aan het verrichten is. Dit alles op een zakelijke toon. Ze graaft en schraapt aan het stuk plasticine, en kijkt ons daarbij serieus aan alsof we straks overhoord gaan worden. Maar het werkt wel. Ik kijk gefascineerd toe en blijf kijken hoe Hedwig steeds verder de romp toetakelt en in de anatomie van het stuk plasticine duikt. Elke handeling beschrijft ze, legt ze uit en licht ze toe.

Wanneer ik later het bewerkt stuk kunststof bekijk, bekruipt mij een gevoel van teleurstelling. Dit is ‘it’? Op de film zag het er echt uit, maar van dichtbij is de magie verdwenen.  De kracht van het medium? De kracht van Hedwig Houben die mijn verbeelding manipuleerde? In haar ‘lectures’ laat Hedwig het proces van het maken zien. Het is het ‘spel’ met de toeschouwer en de reflectie op wat kunst is. Het proces is de kunst.

Gisteren werd bekend dat 1646 voor volgend jaar kan rekenen op een bijdrage van het Mondriaan Fonds. Volkomen terecht. Project Space 1646 weet altijd weer te verbazen met bijzondere kunst. Blikvangen is benieuwd waarmee 1646 ons in 2014 op de proef gaat stellen.

The hand, the eye and it van Hedwig Houben is nog t/m 16 november te bekijken bij galerie 1646 in Den Haag