Wat was het goed, de Twente Biënnale 2013! Terwijl de ene helft van Blikvangen zich in het feestgedruis in Rotterdam stortte tijdens de opening van XXXL Painting en AVL-Mundo, zat deze helft 3,5 uur vast in vier files in een wanhopige poging de een-na-laatste dag van het laatste weekend van de Biënnale mee te maken. Maar al het leed was snel vergeten toen ik in gezelschap van vriendin C. en de KidsKunstKenners de Enschedese wijk Roombeek binnenreed.Onze eerste halte was het luchtkasteel ‘Miracoco’ van Architects of Air. Van buiten gezien een soort springkussen, een opblaasbaar bouwsel met puntige uitsteeksels. Het futuristische ontwerp is geïnspireerd door de geometrische vormen van islamitische architectuur. Hekje door, schoenen uit en scherpe voorwerpen inleveren. En vooral NIET rennen! Het ding is kwetsbaar en de 1200 m²  die het omvat is geheel met de hand gemaakt. Maar rennen kwam niet bij ons op. Je treedt binnen en wordt verzwolgen door licht, kleur, geluid. Een gangenstelsel voert je door dit schijnbaar levende organisme. Je krijgt het gevoel dat je in een baarmoeder zit, in iets dat leeft, ademt. De zachte glooiingen zijn uitnodigend, je kunt er lekker tegenaan liggen en je laten hypnotiseren door de kleurenpracht. Een fantastische ervaring, en moeilijk om weer weg te gaan. We vonden het ontroerend mooi.

Tijd was onze vijand, dus op naar de volgende halte: Het Rijksmuseum Twenthe, via de Museumlaan te bereiken.  Aan weerszijden van de laan hadden kunstenaars op vrije kavels hun invulling aan het thema van de Biennale gegeven: Identifying Europe. Europa vroeger, nu en in de toekomst. De crisis, Griekenland, vluchtelingen en is er zoiets als een Europese identiteit? Tessa Hendriks maakte een wit huisje voor Mama Fatima,’ Miktor en Molf  ‘Bar Europa’, er was een vluchtelingenkamp (volgens het enorme bord gesponsord door Ikea en Burger King) en aan de overkant aangespoelde lijken uit Afrika door Jaap de Vries en Via Oral. Actuele thema’s, soms luguber, soms serieus, maar ook opvallend veel humor.

Ruim een uur later zeilden we eindelijk het Rijksmuseum binnen. Absoluut hoogtepunt vonden wij de kunstwerken gepresenteerd door het collectief Electroboutique. Aan een muur hing een enorm digitaal kruis waarop, zoals je ook op schermen op luchthavens ziet, vertrek- en aankomsttijden staan. Vóór het kruis een cirkel waar je op moest staan met de instructie te buigen voor het kruis. Zodra je buigt een knal, de vertrektijden verdwijnen en maken plaats voor een wit knipperend scherm. Op een andere wand was een groot gasmasker bevestigd met een beeldscherm. Je ziet een verwoest brandend landschap. Ook hier een cirkel waar je in gaat staan, dan zie je jezelf in die hel, zoals die X-boxspellen waar je onderdeel wordt van dat waar je naar kijkt. Instructie: Ga topless. Gelukkig hadden wij de kinderen bij ons. Sem trok zijn T-shirt uit. Hij stond nu niet meer in de hel. Naakt stond hij in een prachtige bosrijke omgeving, het paradijs.

Next stop: Cremer Museum. Fantastische ruimtes met een underground gevoel. We gaan trappen op, ruimtes in en worden overal verrast. Aldo van den Broek , hoera!, met een prachtig somber kartonnen gebouw in contrast met het suikerspinroze werk van Stefan Gross. Een installatie van zwarte petten, erop ‘Allah’ als bizar logo, door Teun Castelein. Een uitvergroot werkschema van Cremer, ‘De Hunnen’.  De film van Abramovic kenden we al, maar zo groot geprojecteerd heeft het meer impact. Het is veel. Het is goed. We zijn doodmoe. Uren hebben we in Roombeek doorgebracht, en helaas hebben we niet alles kunnen zien.

Wij weten het zeker, over twee jaar komen we weer terug. Twente Biennale 2013 was een geweldige ervaring. Politiek geëngageerde kunst, talloze invalshoeken, uitingen, meningen en statements. Kunst waarover je na wilt denken, naast al het genieten van de schoonheid. Wij stapten weer in de auto met een lange terugreis voor de boeg.

1 2 ►