Alles lijkt gewoon te zijn wat het is, maar niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. Het werk van Jans Muskee zet je van het ene been op het andere. Vrolijk lachende mensen, en een smakelijk uitziende roze koek. Schilderijtjes in houten kaders, de kaders onderdeel van het geheel. Het doek is hier en daar uitgesneden, laat zien wat gewoonlijk verborgen is. Ook zijn de figuren in zijn werk soms nog niet ‘af ‘, delen niet ingeschilderd, weggelaten. Waarom zijn de mensen die wij zien zo vrolijk? Zijn ze eigenlijk wel vrolijk, of lachen ze alleen maar? Een man en een vrouw in een slaapkamer. Een kopje koffie in de hand. Ze kijken elkaar glimlachend aan. Nee toch niet. Ze kijken langs elkaar heen, in hun knusse woning met parketvloer, maar gescheiden door een hek. Of kijken hier de buren bij elkaar naar binnen. Is het gras groener aan de overkant? Verderop hangt een frame met twee flappen. Op de ene flap een man, op de andere een vrouw. Bovenop het frame drie woorden. Vanaf de man gezien lees ik de vraag “liebe ich dich”, vanaf de kant van de vrouw lees ik ze in een andere volgorde, een statement: “Ich liebe dich”. Het is maar van welke kant je het bekijkt. Ander werk: Een vrouw kijkt verlekkerd naar een paar kersen, op een ander doekje een zoete roze koek. Verleidingen en verleiden.
Nog wat verder hangt een werk van Leonard van de Ven. Een tekst, half verborgen achter een semi-transparante laag. We kunnen het niet lezen, het is versluierd. Ook hier zien we niet het hele plaatje. Ander werk van Leonard laat mensen en symbolen en fragmenten zien, zorgvuldig geordend en gearrangeerd. In tegenstelling tot het werk van Jans, waar de mensen ontzettend vrolijk lijken, zien de figuren van Leonard er eenzaam, somber en geïsoleerd uit. De serie die we zien draagt de titel “Ways of Worldmaking”. De maakbaarheid van de samenleving, gecultiveerde, bedachte werelden die bestaan naast een andere werkelijkheid. Een man zit aan een tafel, gevangen in een witte bubbel. In zijn eigen wereld, met zijn eigen ideeën, omringd door een grote leegte.
Galerie Helder heeft twee kunstenaars bij elkaar gebracht met een verrassend resultaat. Kunstenaars die werelden creëren waar niets is wat het lijkt te zijn. Waar iedereen in zijn eigen, gecreëerde wereld leeft. De spiegel die ons voorgehouden wordt roept de vraag op of wij kunnen weten waar we naar kijken. Ik ga weer terug naar mijn eigen wereld. Roze koeken kopen.
Vragen stellen aan de kunstenaars kan: Jans Muskee en Leonard van de Ven zijn 30 juni aanwezig tijdens de finnissage van deze tentoonstelling.
Galerie Helder, Mirror of the Unknown, t/m 30 juni
